herhalingen

Ik hou van herhalingen. Ik hou van herhalingen. Ik hou van herhalingen.

Ik hou van muziek vol herhalingen. Act 1, Train 1 uit de opera Einstein on the Beach van Philip Glass. Rasta Chase van Mad Professor. Is This Power van The Field. Het gaat maar door en door en door en door en door en door en door en door.

Soms verandert er wel iets in de muziek, maar nooit iets groots. Je hoeft dus ook niet voor die verandering beducht te zijn. Op die verandering bedacht te zijn. Wat er is, komt steeds opnieuw. En opnieuw. En weer opnieuw.

Ik hou van steeds dezelfde rondjes wandelen en rennen. Je maakt steeds iets nieuws mee, je ziet iedere keer andere dingen. Er zijn tal van variabelen, maar de basis is steeds identiek. Daar links, daar rechts, over de groenstrook door het park en dan langs het kanaal. Waar schepen varen, maar nooit dezelfde schepen. Steeds andere. Maar wel altijd schepen.

Ik hou niet van stompzinnige herhalingen, dat mensen iets nog eens zeggen omdat ze denken dat je achterlijk bent. Dat ze ‘niet doen’ tegen me zeggen en daarna nog eens, terwijl ze het al hebben gezegd. ‘Niet weggaan’ en een minuut daarna: ‘Écht niet weggaan.’ Of mensen die steeds dezelfde rare stopwoordjes gebruiken, zoals ‘ik heb zoiets van’ of ‘dussssss…’. Dat soort herhalingen kunnen me gestolen worden.

Maar herhalingen die me rustig maken, die houvast geven of intrigeren of ontroeren, die mogen wat mij betreft steeds weer komen. Steeds weer. Steeds weer. Steeds weer. Steeds weer. Steeds weer. Steeds weer. Steeds weer.