blauwe man

“There are no instruments for measuring color; there are no color thermometers,” schrijft Maggie Nelson in Bluets. Ooit hoorde ik over een vrouw die in haar hele leven slechts één boek had gelezen, maar dat ene boek dan wel duizend keer opnieuw, en als ik een boek zou moeten uitkiezen om dat steeds weer mee te doen zou het Bluets zijn.

Blauw is zonder enige twijfel mijn lievelingskleur, al is het niet zo dat ik alleen maar blauwe kleding draag. Geen enkel meubel in mijn huis is blauw en mijn auto is groen. Maar blauw zit in mijn hart. Wel voel ik me de ene dag blauwer dan de andere. Er mogen dan geen apparaten zijn om kleur mee te meten, wat ik wel kan bijhouden is de aanwezigheid van blauw in mijn leven.

Soms voel ik me bont en blauw. Bijvoorbeeld als ik iets verkeerds heb gezegd, iemand heb gekwetst. Alsof je ze weggumt uit een tekstballon zou ik de woorden dan willen terugnemen. Als aangeschoten wild lig ik op bed, het lineaire van de tijd vervloekend. Ik wil rewinden, maar dat kán niet. Wel in je hoofd, nooit in werkelijkheid. Voorbij is voorbij.

Vorige
Vorige

ziek is ziek

Volgende
Volgende

prrrt prrrt