In de woonkamer staat in de vensterbank een blokjeskalender.

Het is zomertijd. De klok gaat een uur vooruit.

Niemand deed iets, men liet ’m razen, in de hoop dat de storm weer zou gaan liggen.

Zo begon mijn dag.

Ik zat in een hotel. Onder andere, ik heb ook veel gelegen.

Ik woon aan een kade, maar waarom niet aan een gracht, want dan woonde ik nu aan een gracht.

Raar weer was het. De een liep over straat in een T-shirt, de ander in z’n tussenjas of zelfs een parka.

In 1982 zat ik samen met mijn broer en mijn zus terug in de trein vanuit Goes naar Alphen aan den Rijn.

Gisteren liep ik mee in de mars naar het Museumplein in Amsterdam, als onderdeel van de landelijke demonstratie tegen racisme en fascisme.

Soms haat ik zo de paniek. Steeds trekken aan het kortste eind, ook als er minder dan twee strootjes zijn.

Soms haat ik zo de paniek. Dat ik door de bomen het bos niet zie.

Ik schreef een leuk stukje over planken. Dat ik dat doe met behulp van een app die drie keer aftelt van dertig naar nul en tussendoor steeds tien seconden pauze.

Ik werk aan een boek, maar stiekem ook aan een ander boek.

Rob de Nijs is een groot zanger en dat schrijf ik in de tegenwoordige tijd, want artiesten gaan nooit echt dood.

Elke dag neem ik me voor om minder nootjes te eten.

Als ik op straat mensen tegemoet loop, houd ik als we elkaar passeren en ook in de seconden daarna mijn adem in.

Gisteravond was ik naar schatting voor de twintigste keer op het Boekenbal.

Gisteren schreef ik op deze plek dat ik twee afspraken had: een om half elf en een om half twee. Maar ik had er nóg een, om half vijf.

Vandaag heb ik een afspraak om half elf en een om half twee. Rekenen: ga ik tussendoor naar huis, of blijf ik in de publieke ruimte?

Ik heb een nieuwe truc om in slaap te komen en dat is accepteren dat ik niet in slaap kom.