authentiek

Als mij tijdens een interview een vraag wordt gesteld, en het is nogal waarschijnlijk dat dat gebeurt, het is het hele wezen van een interview: vraag, antwoord, vraag, antwoord - maar als mij dus een vraag wordt gesteld, antwoord ik altijd eerlijk. Maar niet altijd authentiek.

De vragen die mij worden gesteld, zijn mij doorgaans vaker gesteld. Aan alle vragen die mij zijn gesteld bewaar ik een passieve herinnering. Ik zou er nu geen een kunnen noemen, maar zodra je me er een stelt weet ik of hij me al eerder is gesteld.

Zo’n zelfde passieve herinnering heb ik aan de antwoorden die ik eerder op die vragen heb gegeven. Ik herinner me ook wat ik achteraf van die antwoorden vond. Hoe ik ze later in de auto terug naar huis bijstelde, ook al kon ik niet teruggaan in de tijd om het interview opnieuw te geven. Maar de volgende keer dat een soortgelijke vraag mij werd gesteld, gaf ik een verbeterde versie van het oorspronkelijke antwoord.

Elke keer als me een vraag wordt gesteld, rubriceer ik ’m en overzie ik binnen een seconde welke antwoorden mogelijk zijn. Dan opent mijn mond zich en rolt er een antwoord uit. Ik weet hoe ik het antwoord moet geven, ik weet in welk tempo ik de zin moet uitspreken, ik weet hoe ik erbij moet kijken om de woorden extra lading te geven. En wat ik zeg is eerlijk. Niets is gelogen. Is het ook authentiek? Nee.