de mand die alles zag

In mijn huis staat een groene plastic mand. Ik sleep ’m al jaren mee van de ene woning naar de andere. Het is een onding, maar ik wil ’m niet kwijt.

Op pakjesavond riep mijn moeder altijd: ga maar even op zolder kijken. Dan stoven we naar boven en daar stond ie, tot de rand gevuld met presentjes.

Daarna gingen mijn ouders scheiden en hadden we ineens geen geld meer: kreeg op 5 december iedereen een chocoladeletter van het huismerk.

Dit is de mand die alles zag. Nu de bestemming voor vuile was. Soms streel ik met mijn wijsvinger zachtjes over de rand, als Aladdin over de toverlamp. Er komt geen geest uit, waarschijnlijk moet je daarvoor echt wrijven.