eden

Een gewaardeerde collega van me schreef dat ze acht maanden in retraite gaat en al die tijd niet bereikbaar zal zijn. Ze gaat naar “een paradijselijke plek” en dat is zo ruim geformuleerd dat iedereen er zijn eigen Eden bij kan bedenken.

Het mijne is een huis aan zee, met een permanent verlaten strand, zodat mijn hond Nina er als een jutter ongestoord rond kan scharrelen. In de zomer neem ik af en toe een verkoelende duik, maar het gelukkigst ben ik in de herfst en winter, als de wind vrij spel heeft en als een onvermoeibare bokser steeds weer een deuk in mijn gezicht slaat.

Snel naar binnen, behaaglijk op mijn chaise-longue naar zoete, zachte liedjes luisteren, en nooit het ták van een houtblok ten teken dat ik een nieuw bericht heb ontvangen op mijn telefoon. Onbereikbaar zijn, acht maanden lang. Ik wil het ook.