inside aut

Gisteren zag ik in De Balie in Amsterdam de film Inside Aut, gemaakt door fotograaf en documentairemaker Isabelle La Poutré. Het is een persoonlijk en goudeerlijk portret over hoe het voelt om er steeds weer mee geconfronteerd te worden dat je een hoofd hebt dat anders werkt dan dat van anderen.

Als iemand vraagt: “Is de Paus katholiek?” gaat iemand met autisme die vraag eerst inwendig beantwoorden. Absoluut, de Paus is het hoogste gezag binnen de katholieke kerk wereldwijd, geen twijfel over mogelijk. Daarna denkt iemand met autisme: waarom vraagt iemand dat eigenlijk? Daarna vermoedt hij: er is iets mis. Daarna beseft hij: het was niet echt een vraag, maar een uitdrukking. Daarna herstelt hij de boel, door het antwoord dat hij in zijn hoofd geformuleeerd had weer in te slikken. Daarna de schaamte, omdat hij zou willen dat hij een hoofd had dat de dingen meteen begreep, in plaats van via talloze omwegen. En de vermoeidheid, omdat het nemen van al die omwegen zoveel energie kost, zoveel hoofdbrekens dat het bárst.

De film heeft een troostend einde, maar toont ook onverbloemd de eenzaamheid die veel mensen met autisme ervaren. De maakster huilde er gewoon om, recht in de camera, en toen moest ik in de zaal ook huilen en alle mensen om mij heen ook. Soms is er geen oplossing en is er ook geen behoefte aan zoete koek. Soms zijn dingen gewoon verdrietig.