lezen

“Ze strekt zich uit op de leunstoel en kijkt recht in de zon, die vertrouwd bovenaan de hemel staat, omringd door niets dan blauw.”

Deze zin komt uit Zo hoog de zon stond, de onlangs verschenen novelle van Simone Atangana Bekono. Je kunt richting het einde van het jaar Dickens gaan lezen of De avonden, maar wat literatuur ook vermag is om je als een kogel uit de tijd te slingeren, en in het boek van Atangana Bekono is het hoogzomer.

De schrijver is begaafd, waardoor je helemaal wordt meegevoerd en op een gegeven moment met klotsende oksels zit te lezen. Letterlijk, omdat je helemaal dáár bent. Terwijl buiten de mensen de voorruit van hun auto ijsvrij staan te krabben, dampt in het boek dat mij in beslag neemt de aarde na van de sproeiers die aan hebben gestaan, stijgen warmtegolven op vanaf de grond en bloeit de blauweregen.

Om te kunnen ontsnappen aan het hier en nu, daarom houd ik van lezen.