liedjes (14)

Ik heb altijd liedjes in mijn hoofd en daarover gaat het in deze serie, getiteld: ‘Liedjes’. Deel 1, 2, 3, 4, 5, 6, 7, 8, 9, 10, 11, 12 en 13 lees je hier.

Het liedje Patience van de IJslandse zangeres Ólöf Arnalds lijkt uit een spelonk te komen. Een spelonk waar ik vóór wil staan zoals ik terrasheaters opzoek in de vrieskou.

Mijn vader zei vroeger tegen me: “Je hebt een prachtig handschrift, het leest alleen een beetje beroerd.” Zo is Ólöfs dictie fantastisch, alleen is ze een beetje slecht te verstaan. Maar dat trok me juist zo aan, in de tijd dat de songtekst nog nergens online stond, dat ik geen idee had wat er gezongen werd en er toch zo door werd gegrepen.

First when I gave in
It was giving in
I didn't choose
'Cause loosing more then
Would have sharpened the cut
So I opened to you
And your indications
In my defeat
You pulled me up
And how you knew
What you and I were in for

Nu kende ik de woorden die gezongen werden, al had ik nog steeds geen idee wat ze betekenden. Dat kwam pas toen ik ze niet langer als ongrijpbaar zag.

Ólöf Arnalds zingt over hoe als je eenmaal begint met je aan iemand over te geven, je er niet meer mee kunt ophouden. Je stopt met keuzes maken, omdat de ander weet wat er komen gaat. Helemaal aan het eind zingt ze:

I try to move faster
faster than how I slowly fall

We doen het in relaties, in vriendschappen, op het werk, in het leven: doorbewegen en daarmee de val uitstellen.