liedjes uit de rigolettohof 7

Ik schreef een boek over het Alphen aan den Rijn van de jaren zeventig en tachtig en maakte een afspeellijst met liedjes waar ik destijds naar luisterde. Af en toe druk ik nog op shuffle, vandaag kwam voorbij: Self Control van Laura Branigan.

De zangeres overleed in 2004 aan de gevolgen van een hersenbloeding toen ze precies zo oud was als ik nu ben: 52 jaar en een beetje. Daar ga ik verder niks aan ophangen, anders ga ik iets jinxen.

Haar andere hits en hitjes kan ik niet verdragen, maar dit liedje uit 1984 om een of andere reden wel. De sound is helemaal jaren tachtig; het een jaar later uitgekomen Maria Magdalena van Sandra lijkt erop gemodelleerd. 

Self Control gaat over een vrouw die pas tot haar recht komt tussen de “creatures of the night”, zoals Jacques Brel door ze te bezingen onderdeel wordt van “de nuttelozen van de nacht”.

Branigan zingt dat ze de wilskracht mist om tegen de ochtend te vechten en daarom gelooft ze maar dat hij niet komt. “I must believe in something, so I'll make myself believe it: this night will never go.” Wrang, of misschien juist mooi, is dat ze in haar slaap stierf, waarmee ze de woorden uit haar songtekst waarmaakte. “I guess I'll just believe it: that tomorrow never comes.”

(Lees hier deel 1, deel 2, deel 3, deel 4, deel 5 en deel 6 van deze serie.)