love

Het adagium van Hef is: ‘Alleen maar love, alleen maar liefde.’ Tijdens concerten zegt ie het steeds opnieuw. Dat moet, want als iets zo essentieels maar niet tot de mensen wil doordringen moet je het als een heimachine herhalen.

Gisteren was ik bij het afscheid van Hans Plomp in de kerk van Ruigoord. Het was er honderd graden, op een gegeven moment vroeg de mc: ‘Wie heeft er dorst?’ Een aantal handen ging de lucht in, waarop vanaf de bar iedereen glazen water begon door te geven. Alleen maar love, alleen maar liefde.

Een van de sprekers (ik ben vergeten wie, alle stemmen die ik hoorde zijn tot een zalige soep samengesmolten) zei: ‘Als je wordt geboren lacht iedereen… maar jij huilt. Als je doodgaat huilt iedereen… maar jij lacht.’

De dood met de mondhoeken omhoog tegemoet treden. Tijdelijk wordt eeuwig. Om met William Blake te spreken: ‘He who kisses the joy as it flies
…lives in eternity’s sunrise.’