mystical miles

Gisteren kwam Hans Koeleman op de thee, hij is tienvoudig Nederlands kampioen op de drieduizend meter steeple en deed twee keer mee aan de Olympische Spelen. Ook is hij hoofdredacteur van Mystical Miles: een parel van een magazine over hardlopen en dan niet zozeer over schema's, smoothies en scheenbeenblessures, maar meer over de ervaring van het buiten zijn en het gevoel van vrijheid dat je kunt ervaren door je oneindig lang of zelfs nog langer met versnelde pas voort te bewegen.

Zelf noemen ze het “een blad voor lopers die na een run liever een biertje drinken dan een eiwitshake”, maar dat is dan voor mij een nulpuntnul of nog liever gewoon water.

Koeleman kwam hoogstpersoonlijk de nieuwste editie van Mystical Miles langsbrengen, met daarin een stuk van mij over ‘hoe de stilte benoemen het einde van de stilte betekent’. Voor mijn doen een diep-filosofische gedachte die alleen maar kan opkomen in een omgeving als Schouwen-Duiveland, waar ik laatst hardliep over nooit ophoudende paden. Dat die paden tóch ophouden is steeds weer een eye-opener, die me in het leven door de zwaarste tijden heeft gesleept. Want wat zwaar is houdt ooit weer op, en daarna wordt het beter.