nana

Gisteren vierde de Volkskrant haar honderdjarig bestaan te midden van grote machines en papierrollen in de DPG-drukkerij in Amsterdam-Duivendrecht. Steeds dacht ik: ik ga niet, want duizend man op een kluitje, harde muziek, iedereen starnakel, wat moet ik daar?

Ik ging toch en in het begin was alles conform verwachting, met overal mensen die ik niet kende tot ik ze toch bleek te kennen, en mensen die ik herkende maar die mij eerst niet meer herkenden en daarna toch, en toen ik een vriend van me de hand wilde schudden keek hij net de andere kant op, waarna mijn hand in het luchtledige bleef hangen.

Maar toen veranderde alles, want Nana Adjoa trad op, vorig jaar uitgeroepen tot Volkskrant-poptalent van het jaar. Ze begon zacht, waardoor haar zang en gitaarspel nog ondersneeuwden in de door het publiek massaal opgeworpen wall of sound, maar steeds meer mensen stopten met praten, waarna de sneeuw smolt en het ineens behaaglijk warm werd in de grote hal.

Na het miniconcert ging het feest door en zag ik ineens allemaal mensen waarvan ik dacht: die ken ik. Ik werd ook moeiteloos door anderen herkend en schudde de ene hand na de andere. Heerlijke avond gehad.