orchestra soledad

Gisteren zag ik in Haarlem de voorstelling ‘Orchestra Soledad’ van theatergroep Orkater. Het ging over een vrouw die lijdt aan een dissociatieve stoornis en het gevoel heeft dat ze losraakt van zichzelf en haar omgeving. De paniek van de hoofdpersoon werd door actrice Lotte Driessen zo overtuigend gespeeld, dat ik ronduit verbijsterd was dat ze nauwelijks tien minuten na afloop op haar gemak de foyer van het theater binnen kwam lopen, in een hoodie!

Mensen die lijden aan een dissociatieve stoornis kunnen ernstig in de war zijn, een hoge mate van angst ervaren of juist helemaal niets meer voelen. Schijn en werkelijkheid vloeien soms moeiteloos in elkaar over, en zo gaat het ook in ‘Orchestra Soledad’. De muziek en zang in de voorstelling zijn prachtig, maar richting het einde worden de synthesizerklanken net zo disharmonisch als de binnenkant van een hoofd op hol.

Ik moest denken aan ‘Clean, shaven’, een film over een man die lijdt aan schizofrenie. Ik zag ’m ooit op het Rotterdams Filmfestival; de psychische aandoening is dermate realistisch vormgegeven, vooral ook door de soundtrack die bestaat uit een langgerekte gekmakende geluidscollage, dat een groot deel van de bezoekers besloot voortijdig weg te lopen. Een voorrecht dat voor de cliënten zelf niet is weggelegd.