pareltjes

Nog een week en dan is mijn boek af. Dat wil zeggen: dan is het ‘persklaar’ en kan het naar de zetter. Snel daarna weten we ook hoe dik het wordt. Het gaat natuurlijk niet om het formaat, maar als je je boek Het grote autismeboek noemt schept dat verwachtingen.

Ik heb zeker een kwart weggegooid van het materiaal dat ik had. Altijd een fijne gedachte dat er meer was, maar vanwege een hoge lat door mij al backspacend werd afgeslacht.

Schrijven is schrappen. Pas stuurde iemand me ongevraagd een manuscript toe met de vraag of ik het kritisch wilde lezen. Ik haalde zoveel woorden door dat er slechts twee zinnen overbleven. ‘Dat zijn twee mooie zinnen,’ stelde ik opgetogen vast.

‘Maar ik had vijftigduizend woorden.’
‘Dat waren negenenveertigduizendnegenhonderdzeventig lelijke woorden. Nu heb je dertig pareltjes. Koester ze.’