plaaggeest

Morgen komt er een documentaire over Bassie en Adriaan op televisie, vandaag brengt De Volkskrant De plaaggeest in herinnering. Dat is de allereerste serie van het duo, die eind jaren zeventig op tv kwam.

Ik herinner het me: Jaap Stobbe met z’n cape, z’n bolle wangen en zijn ‘demonische schaterlach’. “Veel te eng,” oordeelt Adriaan nu. “Veel ouders zeiden dat hun kinderen er nachtmerries van kregen.”

Ik vond als tienjarige de Plaaggeest zélf niet eens zo eng, wat mij beangstigde was dat hij regelmatig zijn cape aflegde en zijn bolle wangen-masker afzette en dan gewoon Douwe was, een goede vriend van Bassie en Adriaan die overal raad op wist. Maar dat was dus dezelfde persoon die hun leven tot een regelrechte hel maakte!

Duivel en engel in één: huiveringwekkend. Voortaan koesterde ik diep wantrouwen tegenover iedereen die aardig voor me was en me met een glimlach tegemoet trad. Later las ik De Steppewolf van Herman Hesse en begreep ik het: de weldenkende mens is dat slechts voor de helft. Zijn andere helft wil vreten en zuipen, zelfs moorden. Dat laatste heb ik Jaap Stobbe nooit zien doen, maar als je iets niet ziet betekent dat nog niet dat het er niet is.