publiceren

Een foto van een paperclip
laat het gewicht verdwijnen.

schreef K. Schippers en zo maak ik de zwaarste, meest beschamende zaken in mijn leven lichter door erover te publiceren.

Ik heb het met opzet over publiceren, niet over schrijven. ‘Van je afschrijven’ bestaat niet. Integendeel, erover schrijven is als in een vlek wrijven: het wordt erger.

Publiceren helpt wel. Dan krijg je reacties van mensen die diezelfde zwaarte ervaren en die draag je dan ineens samen.

Zo publiceerde ik zaterdag een essay in NRC over naar de wc gaan (en dan bedoel ik: écht naar de wc gaan) en mijn hoofd tolt nog na van alle lieve, leuke mailtjes en dm’s die binnenkwamen. Erover aangesproken worden in de supermarkt was enigszins ongemakkelijk, maar toch niet onplezierig.

Naar de wc gaan is een doodgewone handeling, die in mijn leven toch zorgt (en nu komt er een woordgrapje) voor de nodige druk. Mijn hond Nina voelt die gêne niet. Zij gaat op klaarlichte dag midden in het park in de hurkstand staan en perst eruit wat eruit moet. Daarna rent ze in het rond, zichtbaar opgelucht vanwege de last die van haar is afgevallen. Was ik maar zo, denk ik dan, maar zo ben ik niet.