river raid

Blijf binnen, las ik gisteren op het scherm van mijn telefoon, nadat de noodmelding was aangekondigd met een toon die doet denken aan een regelrechte kernramp. Ik ben gezagsgetrouw ingesteld, dus had me al op de bank genesteld met een boek, maar toen belde mijn zoon dat hij op Schiphol was gestrand.

Ik toch de auto in, om ‘m op te halen. Onderweg naar de A10 zwiepten bomen vervaarlijk heen en weer. Ik slalomde langs op de weg gewaaide armdikke takken, bananendozen en verderop zelfs een complete trampoline. Vanuit het niets dacht ik aan het spelletje River Raid.

Dat speelden we in de jaren tachtig op de Commodore 64, een vooroorlogse spelcomputer. Moest je een bandje in een cassettespeler stoppen en ellenlang wachten, tot de game eindelijk was geladen. Soms liep hij vast, kon je opnieuw beginnen.

In mijn herinnering vloog je in het spelletje laag over een rivier en moest je allerlei bewegende objecten ontwijken. Hoe hoger het level, hoe meer objecten, net zolang tot je kansloos splesjte. Toen ik weer heelhuids thuis was en River Raid op YouTube opzocht, kwam ik erachter dat je de objecten behalve ontwijken ook kapot kon schieten. Meteen herinnerde ik het me: hoe wat je raakte uiteenspatte in twintig dikke puntjes, waarna het verdween. De adrenalinerush: bijna de ‘highscore’ verbeteren, tot de rivier op het scherm ineens begon te verwringen. Weer een vastloper. Alles verloren.