trailer park boys

De dagen rijgen zich aaneen als ik intensief werk aan een boek.

Om tien uur laat ik Nina uit en lees ik nog wat. Dan maal ik de koffiebonen, vul een filterzakje met koffie, water erbij: dat staat alvast klaar voor morgen. Waterkoker aan, tanden poetsen, thee inschenken en mee naar bed. Ook de waterbak en mand van Nina gaan mee naar mijn slaapkamer. En Nina zelf natuurlijk.

In bed kijk ik op mijn telefoon met half open ogen een aflevering van een slappe serie. Hij moet vooral niet te goed zijn, ik moet er bij in slaap kunnen vallen. Trailer Park Boys is ideaal: nooit moet ik lachen, op zijn best een keer glimlachen. Het einde van een aflevering haal ik zelden, dan vallen mijn ogen dicht en zzzz.

's Ochtends wrijf ik in mijn ogen, strompel naar de keuken, waar ik alleen maar op het knopje van het koffiezetapparaat hoef te drukken. Nog even terug in bed, paar minuten later opnieuw strompelen. I pour myself a cup of ambition en drink de koffie in bed op, terwijl ik op mijn telefoon het nieuws check. Dat gaat grotendeels langs me heen, net als het water uit de douche waar ik een moment later onder sta.

Met Nina door het park, middels slinkse omweggetjes andere honden mijden en ook andere mensen. Hond blij, baasje blij. Thuis een halve bak kwark soldaat maken en dan werken, werken, werken, tot het weer tijd is voor koffiebonen malen en een halve tot driekwart aflevering van Trailer Park Boys.