twee scenario’s

Drie weken geleden schreef ik dat er iets staat te gebeuren en dat is nog altijd het geval, al blijft het uiterst onzeker of het doorgaat. Maar dat betekent nog steeds niet dat het niét doorgaat.

Ik mag me nergens op verheugen, moet er zelfs maar van uitgaan dat het niks zal worden, dan kan het alleen maar meevallen. Maar ervan uitgaan dat het niks zal worden, is iets anders dan wéten dat het niks zal worden. Ergens in je achterhoofd is toch een zaadje geplant van hoop en verwachting.

Dat zaadje kan sterven in de knop of ontkiemen en tot bloei komen. Twee scenario’s om me op voor te bereiden en dus leef ik dubbel. Geen wonder dat ik de hele tijd zo moe ben.

Als het doorgaat stort ik me in het onbekende, alsof ik me vanaf een verhoging achteruit naar beneden laat vallen. Ik denk wel dat de mensen die beneden staan me op zullen vangen, maar dat weet je pas zeker als je neerkomt.

Als het alsnog niét doorgaat, blijft alles zoals het is. Zij het dat er teleurstelling bij komt. Omdat wat had kunnen gebeuren niet gebeurde. En opluchting. Omdat wat had kunnen gebeuren niet gebeurde.