welkom

Soms haat ik zo de paniek. Steeds trekken aan het kortste eind, ook als er minder dan twee strootjes zijn.

Dingen wel en niet willen. Beide even sterk. Dat bij wat je ook doet het alternatief als een glasscherf je gemoedsrust kerft.

De mensen waar je niet bij hoort die je steeds weer verwelkomen. Waardoor je denkt dat het er niet bij horen toebehoort aan je doemdromen.