Een voorbeeld van hoe je een nogal platgeslagen metafoor, namelijk die van de liefde die inslaat als de bliksem, toch kundig kunt opschrijven.

Gisteravond trad ik op in het Paard, waar Benzokarim voor het laatst de Haagse editie van Mensen zeggen dingen presenteerde.

Gisteren gaf ik namens een bureau waar ik voor werk de hele dag workshops over jargongebruik.

Ik woon op een schiereiland waar de wind vrij spel heeft. Vanmorgen vroeg was hij zo krachtig dat ik mijn best moest doen om vooruit te komen.

Philip Glass noemt zijn muziek ‘music with repetitive structures’, wat iets heel anders is dan een melodie die de hele tijd wordt herhaald.

Op mijn Autipas staat dat ik een informatieverwerkingsstoornis heb die mijn gedrag beïnvloedt.

Bijna dagelijks wandel ik langs een kanaal dat het IJ verbindt met de Waal.

Ik naar de Notenbar. Al was het maar vanwege de naam.

De reacties die ik ontvang na afloop van lezingen gaan alle kanten op, maar laten zich niettemin rubriceren.

In mijn leven en in mijn werk draait veel om herhaling. Sommige mensen hebben kritiek op hoe ik leef of hoe ik schrijf met als argument dat er zoveel herhaling in voorkomt en mensen hebben geleerd om herhaling saai te vinden.

Gisteren was er weer een Poëzieslag in café Festina Lente in Amsterdam. Acht dichters droegen voor uit eigen werk en een jury bestaande uit Asha Karami, Mathilde Santing en mijzelf koos een winnaar: Ivar van der Walle.

Mensen zeggen soms tegen mij dat ik een beetje meer go with the flow moet zijn. Maar dat is het allerlaatste wat ik wil: me laten meevoeren met de stroom.

Soms heb ik nog geen idee wat ik ga bloggen. Ik houd mijn vingers boven mijn laptop als een pianist zijn handen boven de toetsen, sluit mijn ogen (alsof je daar inspiratie van krijgt), open ze weer en kijk wat er komt.

Gisteren fietste ik door de stad. Ik had haast, drukte met kracht op de pedalen, reed herhaaldelijk tegen het verkeer in en menigmaal door rood.

Overprikkeld als een malle. En met overprikkeld bedoel ik dat ik een tot de rand toe gevuld glas ben.

Gisteren hield ik samen met mijn zoon Julian in het kader van de Autismeweek een lezing in Museum Speelklok in Utrecht.

Vanochtend liep ik met de hond langs een plantsoen. Mannen waren het onkruid aan het wieden.

Gisteren dronk ik een nulprocentbiertje in de bar van Pension Homeland in Amsterdam. Een van de gasten zei tegen een andere gast: “Als jij nu gaat zwemmen krijg je van mij een shotje tequila.”

Elke gedachte die ik heb vertakt. Mondt uit in meerdere volgende gedachten. Die weer uitmonden in nog weer meer gedachten.

In een interview met NRC zegt Lucky Fonz III zinnige dingen over hoe een kunstenaar het persoonlijke universeel maakt.