64

Gisteren kregen we de sleutels van onze nieuwe woning. Vijf weken lang bezit ik twee huizen, ik voel me een pandjesbaas.

Het oude huis blijft maar protesteren tegen mijn vertrek: eerder gingen de afwasmachine, het fornuis en de oven al stuk, gisteren ook het tosti-ijzer.

Ik verbleef hier elf jaar en als ik net zo lang in het nieuwe huis ga wonen, ga ik er pas weer weg op mijn 64ste. Dat vind ik een onnavolgbaar rekensommetje, omdat ik nog als de dag van gisteren weet dat ik het oude huis betrók. De tijd roetsjt.

Een aantal mensen dat ik kende, werd nooit 64. Ik wel? Ik weet dat je niet zo moet denken, dat je in het nu moet leven of zoiets. En hopen dat ik ouder word dan 64, Camus zou het betitelen als vluchtgedrag: “Tout le malheur des hommes vient de l'espérance.”