ratatatata

Prettig als iemand zijn verhaal begint met: “Ik wil niet veel zeggen hoor…” Hoef ik als luisteraar de lat niet zo hoog te leggen.

Als mensen ongevraagd tegen me aan gaan praten, is het menigmaal niet heel erg interessant. Maar als iemand aangeeft niet veel te willen zeggen en vervolgens ook niet veel zégt, dan klopt het weer.

“Tegen me aan praten” is een zegswijze die de lading dekt: wat mensen zeggen raakt me wel, maar het dringt niet tot me door. Op TGV-snelheid gaat het mijn ene oor in en het andere oor uit.

Bijzonder dat er zoveel aandacht is voor mensen ongevraagd aanraken, maar niet voor ongevraagd tegen mensen aan praten. Iemand gaat gewoon voor me staan, trekt zijn muil open en ratatatata: een salvo van woorden.

Soms vraagt iemand: “Mag ik even iets tegen je aan houden?” Die vraag associeer ik met geslachtsverkeer, maar meestal betreft het een gedachte. Een weinig zeggende gedachte. Die me wel raakt, maar niet tot me doordringt.