alles

Je kunt over alles schrijven. Behalve over alles. Alles is te veel.

Wel jammer, want het is juist het alles dat mij zo teistert. De veelheid en veelomvattendheid ervan. Al die mogelijkheden en no-go’s. Al die beloften en loze woorden. Al die dimensies en invalshoeken. Al die meningen en mores.

‘Waar denk je aan?’ wordt me weleens gevraagd en meestal zeg ik dan maar: ‘Aan niets.’ Het tegenovergestelde is het geval, maar dat is niet geloofwaardig. Niemand zou me geloven als ik zei dat ik aan alles denk.

Aan alles wat er is, alles wat er niet is, alles wat er zogenaamd niet is, alles wat er zogenaamd wél is, plus alles daartussenin… en erachter… en eronder… en erlangs… en erbij… en erover…

Alles, ik denk aan alles. Aan álles. Ik kan dat.