alles is push

Hoe ouder, hoe wijzer. Als ik vroeger een e-mail kreeg met in de onderwerpregel de tekst: Mis het niet! dan ging ik die meteen openen, terwijl ik 'm nu ongezien wegflikker. Ik maak zelf wel uit wat ik mis. Na het deleten wacht ik altijd even of de hemel op mijn hoofd valt, wat nooit gebeurt, en dan kan ik weer door.

Ook mail met in de onderwerpregel Laatste kans! laat ik aan me voorbijgaan. Omdat die de dag erna wordt gevolgd door: Állerlaatste kans! En de dag daarna: Nu écht de állerlaatste kans!

Er staan wel woorden, maar ze hebben geen betekenis meer. Ik krijg regelmatig literaire debuten thuisgestuurd, waarbij slechts impliciet het verzoek wordt gedaan om er iets over te schrijven, en die literair debutanten hebben altijd, maar dan ook áltijd, een unieke stem. En na twee recensies op vage websites geldt zo'n eersteling als veelgeprezen. Alles is push.

Op een gegeven moment sta ik voor geen enkele taal meer open. Mensen op straat die op me afstappen en vragen of ze me iets mogen vragen, stel ik een wedervraag: “Ben je in nood?” Huh, hoe bedoel je, antwoorden ze dan, waarna ik mijn tegenwerping herhaal: “Ben je in nood?” Als ze dan nee antwoorden, zeg ik: “Sorry, dan loop ik even door.”