ass-liedjes (1)

Soms hoor ik muziek die ik onmiddellijk met autismespectrumstoornis (ass) associeer. Ik noem het: ‘ass-liedjes’.

Introspection van Thelonious Monk is voor mij zo’n typisch ass-liedje. Volgens een artikel in The New York Times is het zijn minst populaire nummer. Geheel in lijn met de autismepercentages, schat ik in dat gemiddeld 1 procent van de luisteraars de muziek van Monk zal waarderen.

Introspection is op een atypische manier melodieus. ‘Atonaal’ dekt de lading niet, omdat de tonen toch ook steeds weer samenvloeien. Het begin is heel even opgewekt, monter, vol goede zin. Dan valt alles in duigen, op het klavier en gegeven de titel ook in het hoofd van de meester. Zoals ik elke dag ook vol goede zin begin, tot dat optimisme door tal van prikkels van buitenaf hardhandig de kop wordt ingedrukt.

Philip Larkin noemde Monk “an elephant on the piano”. De olifant is een van mijn lievelingsdieren.