ba da da

Gisteren overleed Mark Lanegan, bekend van de bands Queens of the Stone Age en Screaming Trees. De man aan wie Courtney Love schreef: "Kurt loved you as a big brother and would have wanted you to live. The world needs you to live." En nu is hij dood, de zanger die landerigheid een stem gaf door te zingen:

I get so tired
Hanging ‘round this town
Oh this old city life
Sure brings a fella down…

en daarna gewoon maar:

Ba da da da da da...
Ba da da da da da da...
Ba da da da da da...
Ba da da...

Ik hoorde over Lanegans overlijden nadat we in een heerlijk vol Pakhuis de Zwijger in Amsterdam iemand anders' dood hadden herdacht, namelijk die van schrijver Stefan Zweig tachtig jaar geleden. De man die de periode vóór de Eerste Wereldoorlog omschreef als “de gouden eeuw van de zekerheid” en er na de uitbraak van eerst de Eerste en daarna ook nog de Tweede Wereldoorlog gedesillusioneerd tussenuit piepte. Maar ook een man die zijn zwanenzang De wereld van gisteren afsluit met de woorden: "Elke schaduw is in diepste wezen toch ook een kind van het licht. En alleen wie licht en donker, oorlog en vrede, hoogtepunten en dieptepunten heeft meegemaakt, alleen die heeft waarachtig geleefd.”

Zweig is herdacht, na thuiskomst herdacht ik Lanegan. Daarna niet mijzelf, want ik leef nog. Soms is mijn leven donker, vaak ook licht. Ik leef niet altijd waarachtig, maar doorgaans wel zo waarachtig als ik kan.