Ørlög

Ik weet nog niets te schrijven over de oorlog. Op Wikipedia lees ik dat men in het Oudnoords het begrip Ørlög kent, dat noodlot betekent. Oudnoords, niet -noors. Dat weer opzoeken. "De voorloper van het Oudnoords is het Oernoords." Wat moét ik toch met deze informatie? De enige reden waarom ik ernaar zoek is omdat het beschikbaar is.

Dinsdagavond trad ik op in Pakhuis de Zwijger in Amsterdam en Laura van de productie wees me bij de soundcheck op een digitale klok die vanaf het podium gezien voor me hing, niet zichtbaar voor het publiek. Er stond de tijd op die mijn optreden maximaal mocht duren. Zodra ik begon met spreken, begon de klok met aftellen.

Gisteren nam ik een aflevering op van een nieuwe podcastserie en ook daar had ik een klok voor me, maar dan een die optelde. Werkt ook voor mij. Geef me tijd. Niet ongebreideld, afgepast. Een podcast duurt een uur en tien minuten. Een optreden in Pakhuis de Zwijger vijf minuten. Niet meer, niet minder. Precies dat.

Ik zou willen dat er bij elk gesprek dat ik met iemand heb zo'n klok hangt. Van tevoren voer ik in wat voor een gesprek we gaan voeren: een babbeltje, een zakelijk onderhoud of iets dieps. Voor het eerste staat maximaal vijf minuten (erg hè, van die oorlog, ja, die Poetin, vreselijke man, hoe is het verder?). Zakelijk duurt drie kwartier tot een uur (eerst small talk, bijvoorbeeld over de oorlog, dan tot de kern komen, daarna weer small talk).

Iets dieps, daar staat geen tijd op. Ik zou zeggen een halfuur en dan kunnen we altijd tijd bijkopen. Zolang we ‘m maar niet vergeten.