bak

Om de week krijg ik op woensdagavond een pop-upmelding op het scherm van mijn smartphone. De herinnering bestaat uit één woord: ‘Bak’. Als ik het lees schiet ik meteen uit de startblokken: slippers aan, naar de ruimte beneden mijn huis waar de rolcontainers staan, met de mijne naar de kant van de weg, waar de bakken van mijn buren reeds als soldaten in een rij staan opgesteld.

De mijne is te herkennen aan een rits Spider Man-stickertjes. Heb ik er niet op geplakt, die zaten er al. Een keer kwam ik op donderdag mijn lege bak halen, was hij weg. Wachtte ik net zo lang tot er nog maar één stond, nam ik die. Twee weken lang mijn huisvuil in de bak van een ander moeten gooien. Eindelijk weer de pop-upmelding: ‘Bak’. Op mijn slippers naar de rij soldaten langs de kant van de weg, vanuit de verte zag ik de Spider Man-stickertjes al.

Volgende dag meteen na de vuilniswagen mijn eigen bak gepakt. Voorop, achterop én bovenop een sticker geplakt in de vorm van een rode cirkel met daarin een witte horizontale balk. Normaal gesproken bedoeld om aan te geven dat je een straat niet mag inrijden, nu zeg ik ermee: afblijven! Mijn bak!