ben je bang voor je vader en moeder

Als kind bevroor ik regelmatig. Dan keek ik ineens helemaal wezenloos maar wat voor me uit. Klasgenoten gingen met hun handen voor mijn gezicht wapperen, om me er weer uit te krijgen, al wisten ze niet precies wááruit.

Soms vroegen ze, terwijl ze wapperden: “Ben je bang voor je vader en moeder?” Dat was een soort spelletje, waarbij het erom ging wie het langst niet met zijn ogen knipperde.

In plaats daarvan ging ik heel serieus de vraag beantwoorden: “Nee, ik ben niet bang voor mijn vader en moeder!” Alle kinderen van: “Rustig maar, het is maar een spelletje.” Wat ik wel wist. Maar ik wilde gewoon niet dat hier een misverstand over kon bestaan.