bij

Gisteren had ik een bij in de auto. In paniek was ze, alle kanten vloog ze op, snel deed ik alle raampjes open.

Voor ze uitvloog nam ze eerst nog plaats op het dashboard. Pas achteraf wist ik dat dat voor even zou zijn. Op het moment zelf weet je nooit of dingen blijven duren of voorbijgaan. Zoals je ook pas weet dat je in een interbellum leeft als een volgende oorlog begint. Tot die tijd leef je in vrede.

Ik hield mijn ogen goed op de weg, had af en toe oogcontact met de hijgende bij. Haar adem werd regelmatiger, zag ik, minder schokkerig. Ze herpakte zichzelf, maakte zich gereed. Liet zich wegvoeren op de luchtstroom als een doorgeprikte droom.