blanco

Vanochtend even voor zevenen zette ik de radio aan. Er is een nieuwe editie van de Dikke Van Dale en hoofdredacteur Ton den Boon werd erover geïnterviewd in het Radio 1 Journaal door Simone Weimans. Ik hoorde alleen de laatste vraag, die werd gesteld terwijl de eindtune al draaide: “Meneer Den Boon, wat is het meest bijzondere woord in deze nieuwe editie?”

Den Boon vergat dat het antwoord er niet toe deed. Hij moest gewoon wat roepen, een woord, welk woord dan ook. ‘Caleidoscoop’ was prima geweest, of ‘lellebel’. ‘Keukentrap’ desnoods, maar in plaats daarvan stamelde hij: “O, eh, nou, ik denk nooit op die manier, ik zou het niet eh...”

Het was radio en toch zag ik Weimans naar de klok kijken, Ster en nieuws kwamen eraan. Nog vijf seconden, het moest nu gebeuren. “Een woord,” smeekte ze, “noem een woord!" Daarop zei Den Boon: “Nou, lankmoedig dan. Lankmoedig vind ik wel een mooi woord.” Meteen daarop de instart van de reclames.

Ik ging de hond uitlaten, in het park fantaseerde ik dat de presentator van het Radio 1 Journaal vanachter een bosje tevoorschijn sprong. Ze keek me strak aan en riep: “Noem een woord, een woord!” Ook bij mij besluiteloosheid, ik wees hoofdschuddend naar mijn hersenpan en zei: “Blanco.” Dat werd goedgerekend.