stel van wel

Door toeval kwam ik op het internet langs een vacature die tot mijn verbeelding sprak: ‘Teamleider Siroopkamer’ in de limonadefabriek in Hoensbroek.

Als ik me op barbapapesque wijze zou plooien zou ik aan de eisen kunnen voldoen en de energieke, proactieve en resultaatgerichte teamspeler kunnen zijn die ze zoeken. Van SAP, niet het drankje maar het softwaresysteem, weet ik helaas niets en de gevraagde ervaring in de levensmiddelenbranche of petrochemische industrie heb ik ook niet, maar wie weet kan ik me daar uitlullen.

Hoogmoed natuurlijk, ik ben hopeloos ongeschikt voor de functie, maar stel van wel, dan zou ik een heel ander leven in kunnen stappen. Ik zou geen schrijver, dichter en podcastmaker meer zijn, maar teamleider op de Siroopkamer van de limonadefabriek. Een functie van Willy Wonka-achtige allure.

Ik zou verhuizen, weg uit de regio Amsterdam, helemaal naar Hoensbroek of misschien zelfs naar Nuth. Eind jaren zeventig verhuisden we van Alphen aan den Rijn naar Someren en spraken mijn broer, mijn zus en ik binnen 24 uur met een zachte g; zou dat nu in Zuid-Limburg weer gebeuren? Zou ik mijn nieuwe vak verstaan en op basis van KPI’s en voortgangsrapportages kunnen zien waar optimalisaties gerealiseerd kunnen worden? En die vanuit een can do-mentaliteit ter hand kunnen nemen?

Het verlangen om mijn leven radicaal om te gooien is ook op mijn 51ste nog niet verdwenen. Soms wandel ik door een stad of dorp, zie ik huizen en appartementen en denk ik: ik zou daar kunnen wonen, of daar. Dan zou ik een ander leven leiden dan het leven dat ik nu leid. Ik ben op dit moment verre van ongelukkig, waarom voelt de mogelijkheid van zo’n ontsnapping dan toch zo aantrekkelijk?