boxing helena

Boek ingeleverd en zo'n beetje tegelijkertijd een hele grote opdracht afgerond. Twee keer op send drukken en klaar. Alsof ik blies in de bloem op het aanrecht, was alle drukte ineens verstoven.

In de afgelopen maanden moest ik twee dingen tegelijk doen. Normaal ben ik van eerst het ene en dan het andere, maar dat kon niet, dus werd het: ‘s ochtends aan het ene project werken, ‘s middags aan het andere. ‘s Avonds weer aan het ene en na een hazeslaapje door met het andere.

Soms wilde ik dat ik mezelf kon opsplitsen. Omdat ik alles letterlijk neem, dacht ik daarover door en herinnerde ik me een liedje van Willie Nelson:

If I'd only had one leg to stand on
Then a much, a much truer picture she'd see
For then I'd more closely resemble
The half a man that you've made of me.

Ook dacht ik aan de film Boxing Helena van Jennifer Lynch (de dochter van, inderdaad), die ik ondanks vernietigende kritieken als een klein meesterwerk beschouw. Een chirurg koestert zo'n grote obsessie voor een vrouw met wie hij een keer heeft gedatet, dat hij haar (spoiler alert) probeert te behouden door een voor een haar ledematen af te zagen. De halve vrouw die overblijft is helemaal van hem.