cheer

Het zal u verbazen, maar ik heb op zich niets met cheerleaden. Toch kijk ik ademloos naar de netflixserie Cheer. Ik binge niet, want ik heb nog meer te doen, dus elke dag een aflevering. Juf Monica doet me een beetje denken aan mijn allerliefste zus: nuchter, sterk, maar ook gevoelig, onzeker. Uitersten in één persoon samengebald.

Los van mijn beperkte lenigheid, maakt ook mijn leeftijd de kans dat ik ooit in mijn leven nog zal gaan cheerleaden nul procent. Ook als ik het écht wil zal het niet gebeuren. Het definitieve stemt me toch een beetje verdrietig. Zeker als ik bedenk wat er nog meer van mijn levensdagen niet meer zal gebeuren.

Op mijn achttiende droomde ik van een carrière als profbasketballer. Shooting guard bij de New York Knicks, die rol had ik voor mezelf bedacht en nooit zou het er van komen en nu al helemaal niet meer. Toch droom ik er nog altijd van, al heb ik het plaatje iets realistischer gemaakt door mezelf reserve te zetten.

Als 51-jarige word ik door de coach van de bank gestuurd op momenten dat het er echt op aankomt. Ik trek mijn trainingspak uit, krijg nog wat laatste instructies, knik, loop het veld in, maak de beslissende. Udonis Haslem, de power forward van Miami Heat, is 41 en speelt ook nog steeds. Het kán.