conclave

Op aandringen van mijn coach ging ik gisteren in mijn eentje naar de film. Want ze had me gevraagd: ‘Waar ontspan jij nou van?’ en toen antwoordde ik: ‘Van in mijn eentje naar de film gaan’ en toen zei zij: ‘Wat leuk, hoe vaak doe je dat?’ en antwoordde ik: ‘Eigenlijk nooit,’ dus nu moest ik mijn eentje naar de film.

Nou ja, ik moést niks, maar als je niet luistert naar adviezen van je coach kun je net zo goed geen coach hebben en ik wil wel een coach en dus luister ik naar haar.

Even overwoog ik naar een docudrama te gaan over een door verslavingen opgeslokte vrouw die de stad ontvluchtte en een nieuw leven probeerde op te bouwen op een goeddeels verlaten eiland alwaar ze haar traumatische verleden onder ogen kwam, maar daar had ik even geen zin in.

Dus werd het Conclave, over kardinalen in Vaticaanstad die een nieuwe paus kiezen. Prima acteurs, prachtige decors, maar het scenario rammelt harder dan mijn oude fiets. Niet dat critici daar iets om geven: overal vier tot vijf sterren.