de elementen

Gisteren net na de storm ben ik gaan hardlopen door het natuurgebied. Het riet was collectief omgewaaid en zal beetje bij beetje weer overeind komen. Zwakke takken lagen uit te brakken: ze zullen in kleinere stukken breken en vergaan.

Het stormveld was al weggetrokken, maar soms was er nog een restje Poly dat in mijn rug blies of juist vol mijn bakkes in. Onmiddellijk die onmacht, die ik zo prettig vind. In het normale leven gaat alles zo omzichtig, de natuur is straight.

Jaren geleden rende ik over een ventweg en liep ik zo een hagelbui in. Stenen van doperwtenformaat kletterden op mij neer. Ik hield een uitgestrekte hand voor mijn voorhoofd alsof ik salueerde. Voorbijrijdende auto's toeterden. Om me te plagen, oordeelde ik, maar misschien boden ze me wel een lift aan. Hoe dan ook liep ik door om me te laten overweldigen door de elementen.