de geluiden van de stilte

Rob de Nijs is niet meer hier. Hij is een groot zanger en dat schrijf ik in de tegenwoordige tijd, want artiesten gaan nooit echt dood.

In mijn roman Pauwl is een plantsoenarbeider op zoek naar een plek om zijn behoefte te doen. In het gemeentehuis werkt het slot van de deur niet goed, wildplassen is verboden en een Dixi is goor. Om rustig te worden luistert hij naar Rob de Nijs:

Zijn liedjes zijn tegengif voor als alles in mijn hoofd op hol is geslagen. Dan gaat Rob eroverheen en door zijn stem voel ik me onoverwinnelijk en kan ik alles aan. En het voordeel is: ik zet het op repeat, dus het blijft.

Rob was aanwezig bij de presentatie van Pauwl, acht jaar geleden in boekhandel Athenaeum in Haarlem. Hij nam het eerste exemplaar in ontvangst en zei “enorm vereerd” te zijn. Hoe moest ik me dan nog voelen?

Mijn moeder leefde ook nog en durfde niets tegen haar idool te zeggen, maar in zijn wonderschone liedje Zonder jou zong Rob al:

‘De geluiden van de stilte leer je kennen 

en hoeveel geluid dat is merk ik nu pas.’