de gevierde interviewer

Op het Boekenbal was ik in gesprek met een collega-schrijver. Ik kon haar niet goed verstaan, vanwege alle andere gesprekken die in dezelfde ruimte gevoerd werden, waar ik niet niét naar kon luisteren. Op een gegeven moment had ik mijn oor zo’n beetje ín haar mond hangen, om maar geen woord te missen.

Er kwam een gevierde interviewer bij ons staan, die de collega-schrijver hartelijk begroette met drie zoenen én een omhelzing, een variant die ik nog niet kende. Meteen bedacht ik een nieuwe: drie zoenen, een omhelzing en een rechtse directe.

Daarna stelde de gevierde interviewer zich aan mij voor, maar dat was raar, want enige tijd geleden hadden we op de radio een uur met elkaar gesproken. De ander had nog gezegd dat het gesprek zo’n indruk had gemaakt, maar dat was kennelijk alleen maar voor de bühne geweest.

Ik had mijn telefoon erbij kunnen pakken en op Spotify de bewuste uitzending tevoorschijn kunnen toveren: “We hebben elkaar enige tijd geleden een uur lang gesproken, ben je me nu al vergeten?” Maar dat wilde ik de gevierde interviewer niet aandoen, dus zei ik: “Erik Jan Harmens. Aangenaam kennis te maken.”