de maan

Als ik ga wandelen of hardlopen kan ik vanuit mijn huis verschillende kanten op. Dat is op zich niet uniek, veel mensen die willen wandelen of hardlopen kunnen verschillende kanten op.

Waar Proust de kant van Swann op kon lopen óf de de kant van Guermantes, kan ik langs de Montessorischool het aangelegde natuurgebied in of langs de Jumbo richting polder. Het rondje polder is zes kilometer lang: soms ga ik dat stuk eerst hardlopen en daarna wandelen, alsof ik naar een vertraagde herhaling kijk van mijn eerdere prestatie.

Een beetje van mijn moeder hebben we halverwege het rondje polder uitgestrooid en als ik nu langs dat punt loop voel ik iets. Wat weet ik niet.

Vaak loop ik 's avonds voor het slapen gaan of juist vroeg in de ochtend. Vanochtend vroeg zag ik de volle maan en voelde ik haar power. Hoe ze als een magneet trok aan de aarde en aan mij: de vullingen trilden in mijn kiezen.

Het is prettig om iets te voelen dat zoveel machtiger is dan ik. Daarom zwem ik ook zo graag in een woeste zee die me elk moment kan verzwelgen.