lucht

Gisteren reed ik met de auto door Amsterdam-Zuid en moest ik linksaf slaan, de trambaan over. Natuurlijk moest ik over mijn schouder kijken of er niks aan kwam, maar dit was al de tiende keer dat ik linksaf sloeg en steeds had ik over mijn schouder gekeken en steeds kwam er niks aan. Dus nu dacht ik: ik kijk een keer niet.

Dat was niet echt een beslissing, ik had niet zitten talmen en nu de knoop doorgehakt: dit keer kijk ik niet. Het gebeurde allemaal in een mum van tijd: negen keer wel kijken, de tiende keer niet.

Ik als een blinde het stuur een kwartslag draaien, waarna ik met een enorme vaart van links een taxibusje op me af zag komen die, zo dacht ik, onmogelijk nog op tijd tot stilstand zou kunnen komen.

Het busje ging voluit in de ankers en raakte me nét niet, waarna ik me klaarmaakte om de scheldkanonnade te ondergaan die ik helemaal verdiende. In plaats daarvan keek de bestuurder pontificaal de andere kant op, in alles desinteresse uitstralend, en dat deed pas echt pijn. Ik was lucht voor hem en ik wil zoveel méér zijn dan dat.