de nacht is zwart

Ik kamp al mijn hele leven met slaapproblemen. Mijn hoofd is te druk en ik krijg het als ik mijn hoofd op mijn kussen leg niet uitgezet. Integendeel, bij het uitblijven van prikkels vanbuiten is het lawaai vanbinnen alleen maar duidelijker hoorbaar. Ik vertelde er afgelopen weekend over toen ik te gast was bij Milouska Meulens en Amber Roner in hun geweldige radioprogramma De Nacht is Zwart (via deze link na te beluisteren, ik zit in het tweede uur).

Ik werd om half vier op het Mediapark in Hilversum verwacht, de wekker ging om half drie. Toen ik zachtjes rondstommelde op zoek naar mijn sokken, erop gebrand om mijn zoon niet wakker te maken, bedacht ik me hoe de nacht voor mij vroeger een vriend was. Ik herinnerde me hoe ik een keer op een avond over de Lijnbaansgracht in Amsterdam liep en iemand langsreed, toeterde, het raampje van zijn kansloos oude BMW opendraaide en riep: "Ga je nú mee naar Brussel?" Dat ik de bestuurder alleen maar vaag kende hinderde niet. We kachelden het duister in met een hoofd vol licht.

Ik had het met Milouska en Amber over hoe ik de nacht nu niet meer vertrouw, wat alles te maken heeft met dat ik niet meer drink. Onverdoofd ben ik in het donker veel meer dan vroeger op mijn hoede, terwijl ik juist onbevangen wil leven en niet zo verstijfd. Toen ik na de uitzending om kwart voor 6 met mijn hond door de polder liep, zag ik struiken aan voor ineengedoken sluipmoordenaars die zich zodra ik was langsgekomen zouden oprichten. Ik zou zweren dat ik iets hoorde bewegen in het riet en een eend was het niet. Pas toen ik weer thuis was voelde ik me enigszins veilig, al weet je nooit wat zich achter de deur ophoudt, onder het bed of onder de megastapel was die ik de avond ervoor om te vouwen vast had klaargelegd.