suspense

Tiemen Hageman studeert Creative Writing aan de kunstacademie in Arnhem. We kennen elkaar van het vak autobiografisch schrijven dat ik daar jarenlang doceerde. Onder mijn begeleiding werkten de studenten aan een literair verhaal dat gebaseerd was op een waargebeurde gebeurtenis. We benaderden de teksten op dezelfde manier als fictieve verhalen: personages moesten tot de verbeelding spreken, de plot moest kloppen, het verhaal mocht niet saai zijn. Saaiheid bevecht je met ‘suspense’, wat niet betekent dat er per se een enge man achter het gordijn hoeft te staan. Spanning in een verhaal kan juist ook ontstaan door een theelepeltje dat de hoofdpersoon in zijn hand laat rondgaan of een streep zonlicht die precies langs de strijkvouw in een overhemd schijnt.

In een serie podcasts getiteld Verf op je kleren bespreekt Tiemen Hageman allerlei aspecten van het creatieve maakproces. In de eerste aflevering word ik geïnterviewd en betoog ik dat teksten die een-op-een gebaseerd zijn op waargebeurde voorvallen net zo streng moeten worden geredigeerd als fictieve. Ik vertel hoe ik in de eerste versie van het manuscript van mijn roman Hallo muur drie keer van mijn toenmalige echtgenote scheidde. Mijn redacteur Jasper Henderson vond dat drie keer echtscheiden het tempo nogal uit het verhaal haalde en ik was het eigenlijk wel met hem eens en toen hebben we er één keer van gemaakt.

In zijn podcast refereert Hageman aan de film Man on the Moon, waarin George Shapiro (Danny DeVito) een vraag stelt aan Andy Kaufman (Jim Carrey). Het is een vraag die helemaal van toepassing is op autobiografisch schrijven. Hij luidt: “Who are you trying to entertain - the audience or yourself?”