donald duck

Ik overweeg een abonnement op de Donald Duck te nemen. Vroeger hadden we daar geen geld voor. Mijn moeder leende van de overburen de leesmap, maar die hadden het goedkoopste abonnement, dus dat waren allemaal beduimelde tijdschriften - met name de Aktueel was plakkerig.

Van de Donald Duck was vaak nog maar weinig over. Soms had iemand er delen van een stripverhaaltje uitgeknipt om z’n Ryam-agenda mee op te leuken. Alle puzzels waren al gemaakt, meestal half: als het moeilijk werd was men afgehaakt. De moppen uit de ‘Moppentrommel’ hadden een baard.

Nadat ik vader werd had ik een paar jaar lang een abonnement. Wekelijks lag er een hagelnieuw exemplaar op de mat. De kinderen mochten eerst, daar was geen twijfel over mogelijk, maar ik was opgeklommen tot derde lezer in de rij.

Nu wonen de kinderen op zichzelf en overweeg ik om in mijn nieuwe huis opnieuw een abonnement te nemen. Omdat ik dan voor het eerst in mijn leven de Donald Duck als éérste zou mogen lezen. Ervan uitgaand (nog niet over gehad) dat mijn geliefde, met wie ik ga samenwonen, niet geïnteresseerd is.

In gedachten hoor ik het gezellige geklepper van de brievenbus, op een sukkeldrafje beweeg ik me naar de voordeur. Met de buit terug naar mijn luie stoel, daar het magazine nog even dicht op mijn schoot laten liggen. Als verse sneeuw die je nog niet betreedt: ik sta ervóór en koester het weinige, in aanloop naar de overvloed.