EEN BEETJE OVERGEVOELIG

Morgen heb ik een intake bij een instelling die volwassenen met autisme ‘weer op weg helpt’. Ik voel me alsof ik autopech heb en een bezoekje ga brengen aan de Wegenwacht.

Op een A4’tje schrijf ik waar ik hulp bij wil. Al snel is het net zo vol als mijn hoofd. Het komt er allemaal op neer dat het te veel is. Er zijn te veel indrukken, er wordt te veel van mij verwacht, er zijn te veel angsten. Angsten zijn demonen die zich ophouden in het dashboardkastje van mijn auto, achter de plinten in mijn huis, in nisjes op straat. Je kunt ze niet zien; hoe ga ik morgen tijdens de intake hulp vragen bij dingen die je niet ziet? Ik zal de therapeut als een blinde door mijn land moeten gidsen.

Als je dingen niet ziet weet je vaak ook niet of ze er wel echt zijn. Misschien verzin ik mijn angsten wel. Misschien is autisme wel gewoon een kwestie van ‘een beetje overgevoelig’ zijn. Mensen roepen me dat wel eens toe op social media: ‘Je bent gewoon een beetje overgevoelig.’

Alsof die mensen beter weten wat ik voel dan ikzelf. Het kan, maar dat is dan best wel naar. Want dan ben ik de pop en zij de poppenspeler. Een marionet met aan elk ledemaat een touwtje. Ook een om elke mondhoek. Trek ze omhoog en ik lach.

Vorige
Vorige

ben jij ook de postbode

Volgende
Volgende

stoel