epifanie

Fotograaf Alec Soth had in 2016 een mystieke ervaring. Hij was in Helsinki om een lezing te geven over zijn werk. Met een jetlag van daar tot Tokio zat hij aan de kant van een meer en keek uit over het water. Ineens overkwam het hem.

Wat ‘het’ was kon hij niet beschrijven. Juist daarom raakte het hem zo, zoals Soth van gedichten houdt omdat die het onzegbare kunnen oproepen (“They evoke the ineffable”).

Het moment aan het meer beschouwt hij als een moment van epifanie: een plotselinge openbaring. Het was “incredibly intense”, maar wát er zo intens was blijft vaag. Soth voelde dat alles met elkaar verbonden was en dat alles klopte. Misschien had hij op hetzelfde moment een niets- én alleszeggende ervaring.

Anderhalf jaar geleden zat ik in het park om de hoek bij mijn huis. Mijn hond snuffelde wat in het riet, de zon scheen, door mijn wimpers keek ik om me heen. Boven me vloog een vliegtuig, ik hoorde het zachte woesjen van de nabijgelegen ringweg. Een eend kwaakte, verderop zat een stel te picknicken zonder kleed. De een zei iets, de ander lachte.

Ineens overkwam het me: een diep en intens gevoel van geluk. Het was ongekend, ik rilde ervan en dat hartje zomer. Wat er precies gebeurde, ik heb nog altijd geen idee, maar vergeten doe ik het nooit.