feest

Een bekend uitzendbureau adverteert met de slogan: “Worden wie je bent.” Dat is een zinnetje dat me intrigeert, want wie was je dan daarvóór, vóór je werd wie je was?

Een poseur waarschijnlijk. Misschien zien de doden er daarom zo onherkenbaar uit, omdat iemand dan pas écht zichzelf is.

Als je wordt wie je bent, blijf je dat dan ook? Dat vraag ik me vaak af nadat ik tien jaar geleden stopte met drinken en vier jaar geleden mijn autismediagnose kreeg. Of dit het dan is, qua aardverschuivingen. Of dat er nóg iets komt. Ik zou ervoor tekenen dat het nu klaar is. Dat de rest van mijn leven één langgerekte nazomer zal zijn, waarin ik kan bijkomen van al dat zelfonderzoek.

Het heeft wel ergens toe geleid, want als ik nu in de spiegel kijk zie ik iemand waar ik me in herken. Er staat geen vreemde. De jonge, talentvolle dichter Benzokarim schreef een gedicht getiteld ‘Weerzien’, dat zo gaat:

Eerder dan verwacht.
Later dan gehoopt.
Ik zie je.

Het heeft lang geduurd om te komen waar ik nu ben. Maar net zo goed was ik er nóóit gekomen. Kortom: feest!