GELUK

Gisterochtend app'te ik een goede vriend die ik al twee jaar niet had gezien. Hij woont niet meer hier, komt wel af en toe terug. Het was er na de pandemie nog niet van gekomen om een afspraak te maken. Ik weet niet precies waarom. Je kunt niet alles weten.

Ik mis je, schreef ik. Ik mis jou ook, schreef hij meteen terug. Ik: Ik hoop je snel weer eens te zien. Hij: Kun je misschien vanavond?

Ik dacht: PSV-Ajax, de bekerfinale. Meteen daarna de prioriteiten: wat is nou belangrijker? Dat mijn vriend precies vandaag in het land was en ook nog tijd had kon geen toeval zijn. Al was toeval precies wat het was.

Elkaar twee jaar niet gezien, maar alles was als vanouds. Een gevoel dat ik ook heb als ik lang weg ben geweest en thuis alles in de oude, vertrouwde staat aantref. Mijn appartement niet leeggeroofd of tot de grond toe afgebrand, en precies zo bleek onze vriendschap nog helemaal intact.

Soms is iets moois even weg, maar niet voor altijd. Dat is voor mij geluk: dat wat ik koester blijft.