geluk

Ik word niet gelukkig van me de hele tijd afvragen of ik gelukkig ben.

Ik word niet gelukkig van het feit dat ik niet weet wat gelukkig zijn precies betekent.

Ik word niet gelukkig van het feit dat ik een aanzienlijk deel van de tijd niet gelukkig ben. Ook niet ongelukkig, maar ertussenin, daar in dat grijze, zompige midden.

Ik word niet gelukkig van momenten waarop ik gelukkig ben, omdat ik me dan realiseer dat geluk tijdelijk is en dat het zo dadelijk dus alweer ophoudt.

Ik word niet gelukkig van het moment dat het geluksgevoel weg is, omdat je nooit weet wanneer je het wéér voelt. Of dat moment überhaupt nog komt. Of dat het hoogtepunt van je leven inmiddels achter je ligt.

Soms denk ik weleens dat het hoogtepunt van mijn leven mijn geboorte was. Iedereen ging om mij heen staan en zag hoe ik met mijn dikke, gelukzalige babyhoofd naar de mobiel boven de box lag te kijken, die ronddraaide en ronddraaide. En ik dacht dat het nooit zou ophouden: al die blije mensen rondom mij én het draaien van die mobiel. Maar het hield op, voor ik het wist was ik volwassen, verhuisde ik naar Amsterdam, waar ik in de poep trapte en toen ik mijn schoenzool inspecteerde omver werd gelopen door iemand die in plaats van zijn verontschuldigingen aan te bieden, de schuld bij mij legde: “Kun je niet uitkijken!”

Ik word niet gelukkig van dat ik schrijf dat ik soms niet gelukkig ben en dat mensen me dan gaan bellen of whatsappen: Gaat het wel? Kan ik iets voor je doen? Zal ik langskomen? Zal ik soep voor je maken?

Het mooiste liedje over geluk dat ik ken, heet Happiness en is van Jónsi & Alex. Het heeft geen tekst.